W moim życiu od szkoły średniej borykałam się z problemem nieakceptacji własnej osoby. Nie wiedziałam o tym, że stanowię wartość właśnie taka jaka jestem. Pan Bóg w pewnym momencie wszedł w moje życie i uznałam Go za mego Pana i Zbawiciela. Jednak nadal miałam problem sama z sobą. Wiedziałam, że Pan Bóg mnie kocha ze wszystkim tym, co mam. Mimo to myślałam sobie: „inni ludzie nie są Panem Bogiem i oni patrzą na mnie inaczej”. Gdy mi coś nie wychodziło w relacjach z innymi to od razu szukałam przyczyn mej porażki w sobie- „To pewnie dlatego, że tak wyglądam… To pewnie dlatego, że taka jestem”- żaliłam się Panu. Porównywałam się z innymi, co jeszcze bardziej mnie dołowało.
W pewnym momencie Pan Bóg powiedział mi, że to On mnie stworzył i dlatego jestem wartością- usłyszałam to i te słowa zaczęły we mnie pracować. Minęło pół roku od tego wydarzenia i brałam udział w modlitwie wstawienniczej, gdzie Pan Bóg wskazał mi jak dobrze zna moje serce- lepiej ode mnie samej. Wskazał mi, że myśli związane z moim patrzeniem na siebie nie pochodzą ode mnie, ale ducha poniżania, który znalazł sobie taki sposób na mnie. Po tej modlitwie czułam spokój i miłość Boga i wiedziałam, że On czuwa nade mną, troszczy się.
Przez jakiś czas było lepiej ale w moim życiu znów pojawiły się pewne trudności, sytuacje, które znów wywołały złe myśli o sobie. Była w moim życiu sfera, w której czułam się trędowata i której stanu nie akceptowałam, ale też nie widziałam nadziei na zmianę.
Potem nadeszły wakacje i rekolekcje oazowe. Tam Pan Bóg przyszedł szczególnie podczas modlitwy wstawienniczej, gdzie mnie uzdrowił z moich najdotkliwszych zranień. Poczułam Jego miłość i moc w sposób fizyczny. Wlał pokój w moje serce i sprawił, że moje spojrzenie na siebie się zmieniło właśnie w tej sferze, w której nie domagałam. Teraz to widzę. Wiem, że On mnie kocha taką jaka jestem i przytula Mnie swoimi Poranionymi Dłońmi. On jest największą Miłością, która uzdrawia.
asia